داشت با بابام حرف می زد

چشماش به عکس اون بود

انگار که توی گلوش

یه تیکه استخون بود

 

مرتضا جونم می دونم

زنده ای و نمردی

بعد خدا و مولا

ما رو به کی سپردی؟؟

 

دستخوش آقا مرتضا

خوش بحالت که رفتی

ما اینجا مستأجریم

تو اونجا جا گرفتی

 

خواستگاریم یادته؟

چندتا سکّه مِهرمه؟

مهریه مو کی می دی؟

گره توی کارمه

 

مهریه مو کی می دی؟

دخترمون مریضه

بیا ببین که موهاش

تند تند داره می ریزه

 

مهریه مو کی می دی؟

اجاره خونه داریم

صاحبخونه می گفتش

دیگه مهلت نداریم

 

امروز که صاحبخونه

اومد برا اجاره

همسایه مون وقتی گفت :

«مهلت بده نداره»

 

یهو تو کوچه داد زد:

«اینا همش بهونس

دِقّ اجاره داره

دردش اجاره خونه س

 

به من چه شوهرش رفت

یا که زن شهیده

خونه اجاره داره

یاخونه رو خریده؟»

 

درد دل خستمو

فقط برا تو گفتم

چون از تموم مردم

« به من چه » می شنفتم

 

میگم اجاره داریم

خیلی مریضه بچه

سایه سر نداریم

همه میگن « به من چه »

 

با آه خود به عکسِ

باباجونم جون میده

چادرو وَر می داره

موهاشو نشون میده

 

صورتشو میذاره

رو صورت شهیدش

بابام نگاه می کنه

به موهای سفیدش

 

اشک مامان می ریزه

رو چشمای باباجون

بابا گریه می کنه

برای غمهای اون

 

اتل متل یه مادر

نحیف و زار و خسته

با صورتی حزین و

دستایی پینه بسته

 

دستای پینه دارش

عجب حماسه سازه

دستایی که شوهرش

به اون می نازه